Μιζέρια... Τριάδα Ζερβού.

Πάντα στην ίδια άγρια ερημιά,

μια παγωμένη άβυσσο,
τα κουρασμένα μάτια μου
κοιτουνε την αυγή.
Σταμάτησαν από καιρό,
ν'αναζητούν επίγειο παράδεισο!
Η σκέψη μου,πυρακτωμενη λάβα,
πιέζει από τα σπλάχνα μου να βγει.

Ασαλευτες ομιχλες και σκιασεις!

Τι μουχλιασμενη,ξεπεσμενη εποχή!

Καράβια με ιστια ξεσκισμένα,

με μεθυσμένους ναύτες,

βυθισμενη την καρινα!

Μιζερια!

Λασπωμενοι,λερωμένοι ουρανοί!

Κρυμμένοι αγγέλοι στου μυαλού μια εσοχή!

Το δέρμα,ζαρωμενο,φαγωμενο,

το στόμα σφραγισμενο από την πείνα.

Φοβάμαι τους χειμώνες και το κρύο!

Φοβάμαι τους αμειλικτους καιρούς!

Η άνοιξη στο μέσα μου φωλιάζει!

Ανυπαρξία!

Η κρίση μου πεσμένη κι ασταθής!

Καμμένη γη!

Από εθναρχες και ηγέτες μιαρους!

Μια νοσταλγία στην αφή μου αποθετω!

Κραυγαζω!

Ουρλιάζω!

Δεν έχεις τόπο εαυτε

μου να σταθείς...