Αλήθεια... αγάπησες ποτέ σου το φθινόπωρο;
Την ακούς κι εσύ αυτή την παράξενη σιωπή του;;
Κάθησε και στην δική σου πλάτη το πέπλο της μελαγχολίας;
Γυμνώθηκαν και τα δικά σου δέντρα;;
Σε ταξιδεύουν κι εσένα τα πρωτοβροχια του Σεπτέμβρη
σε πράγματα που δε θέλεις να θυμάσαι;
Γεμίζουν και οι δικες σου νύχτες με νοσταλγία
για το καλοκαίρι που έφυγε;
Αναπολείς κι εσύ τον παθιασμένο έρωτα
που έζησες τον Αύγουστο;
Είσαι εσύ σαν κι εμένα;
Κλείνεις με θλίψη κάθε μέρα τις κουρτίνες σου
μιας και τον ήλιο τον έχουν καταπιεί τα σύννεφα;
Αποχαιρέτησες κι εσύ και το τελευταίο πουλί
που πέρασε από το μπαλκόνι σου;
Αλήθεια...αγάπησες ποτέ σου το φθινόπωρο;
Έβαλε ψυχρά και την σφραγισες την πόρτα σου,
το ίδιο κι εγώ κι ο διπλανος μου..
Οι καλημέρες μας δεν συνοδεύονται από ξέγνοιαστα χαμόγελα
αλλά από γκρίζα πρόσωπα με σφιγμένα τα χείλη...
Αλήθεια..αγάπησες ποτέ σου το φθινόπωρο;
Ακούς κι εσύ το τρέμουλο των δέντρων γύρω σου
όταν αποχωρίζονται τα φύλλα τους;
Το νιώθεις πως πονάνε για αυτόν τον αποχωρισμό;
Το νιώθεις πως κρυώνουν χωρίς αυτά;
Τα βλέπεις κι εσύ όλα κίτρινα μουντα, ξεθωριασμένα;
Αλήθεια..αγάπησες ποτέ σου το φθινόπωρο;;
Αν με ρωτάς.. εγώ ποτέ!!!
...Βάσω Ψυχής λέξεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου