Σωπαίνω τα πουλιά κάθε που στο νου μου
η σκέψη σου σιγοσφυρίζει.
Σωπαίνω τον αέρα κάθε που μου μαρτυρά
της φυγής σου τα ταξίδια.
Σωπαίνω τ’ άστρα που φώτιζαν
το σμίξιμο των στίχων μας
στο κιότεμα του φεγγαριού.
Μα πώς να σωπάσω την ψυχή που ανταριάζει
σαν ανταμώνω τη θάλασσα;
Πώς να σωπάσω το κενό που γεννά
η φωνή σου που λείπει;
Πώς να σωπάσω τ’ Απρίλη
το μεθυσμένο χειροφίλημα
και του γιασεμιού την άσβεστη δίψα
που μόνο ο ασπασμός σου δρόσιζε.
Είμαστε φάροι μοιρασμένοι στης ζωής τα πελάγη
κι αν είναι κάτι που μένει
είν’ τα καράβια που φωτίσαμε για λίγο τη ρότα τους
και τα κύματα που σπάσαν πάνω στα βράχια μας
γεννώντας το λευκό του αφρού
και ντύνοντας νύφη τη φτωχή μας ψυχή.
...Σταυρούλα Δεκούλου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου