Κολυμπούσε μέσα σε μια θάλασσα δακρύων
μάταια προσπαθούσε να καταλάβει
πως βρέθηκε να παλεύει σε τόσο βαθιά νερά,
φουρτούνα τα αισθήματα της
και τα δάκρυα θαρρείς βγαλμένα
από τις πηγές των συναισθημάτων της
έτρεχαν ποτάμι από τα μάτια της...
Αλήθεια που τα είχε κρυμμένα τόσα δάκρυα
και πως σχημάτισαν ολάκερη θάλασσα γύρω της;
Ένιωθε να αιωρείται στα δάκρυα της
μα στο μυαλό της δεν υπήρχε φόβος,
δεν πέρασε η σκέψη πως μπορεί να πνιγεί...
Δεν σε πνίγουν τα δάκρυα της αγάπης σκεφτόταν
και με βία κρατιόταν επάνω τους,
έκανε αναδρομή του πεθαμένου έρωτα της
σκεφτόταν με ευλάβεια αυτόν που αγάπησε τόσο πολύ
και τώρα που έφυγε, έκλαιγε σαν μικρό παιδί...
Ήθελε να ξεφουσκώσουν όλα όσα την έπνιγαν
που την αποδομούσαν από την ώρα που χωρισμού,
να καταλαγιάσει την πίκρα μέσα της,
να σηκωθεί όρθια και να περπατήσει στη ζωή ξανά
να βρει τον βηματισμό της πριν ξεχάσει να ζει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου