Τι σου είναι αυτη η έμπνευση βρε παιδί μου...
Έρχεται πάντα στις πιο ακατάλληλες στιγμές...
Ντάλα μεσημέρι...έξω σκάει ο τζίτζικας...μέσα το κλιματιστικό,
κάνει υπερωρίες...κι αφου έχω κάνει ένα δροσερό μπάνιο,
ξαπλώνω στο κρεβάτι μου...οι γρίλιες κατεβασμένες...ημίφως...
κι εκεί που λέω τώρα θα παραδοθώ στην αγκαλιά του Μορφέα...
(εδώ που τα λέμε...μόνο σ' αυτήν την αγκαλιά παραδίνομαι...
αλλα ας μην το κάνουμε θέμα)...
Νατην η κυρία να χτυπάει την πόρτα του μυαλού μου...
- Βρε καλή μου τι θέλεις τέτοια ώρα; άσε με...
Μπα...τίποτα...να μου τριβελίζει το νού για πάθη και λάθη...
- Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου, ασε με να κοιμηθώ...
νυστάζω...τι θέλεις; τα λάθη μου τα πλήρωσα ακριβά!
Όσο για τα πάθη μου, κουμάντο κάνω εγώ σ' αυτά...
εσύ τι ανακατεύεσαι;...
Γυρίζω πλευρό, για να την αποφύγω...
Αμ, δέ...εκεί αυτή το βιολί της...
Εγώ να έχω χαλαρώσει γλυκά...
να βρίσκομαι μεταξυ ονείρου και πραγματικότητας,
κι αυτή να μην βάζει γλώσσα μέσα...
- Σήκω...εχει ένα λαμπερό φεγγάρι....
Ποιο φεγγάρι καλή μου;...μεσημέρι είναι...
ασε που η πανσέληνος πήρε και αδειάζει τώρα...
- Σήκω...άκου τη θάλασσα πως παφλάζουν τα κύματα...
Ποια θάλασσα χριστιανή μου;
στους πρόποδες του βουνου βρισκόμαστε,
κι αυτό μπροστά μας που απλώνεται ειναι ο κάμπος...
- Ε...μα σήκω..γράψε κάτι...εχεις μέρες να γράψεις κάτι...
Γιατί; πρέπει σώνει και καλά να γράψω;
Βαρέθηκα να γράφω για φεγγάρια και αστέρια,
για ήλιους και θάλασσες, αυτό που θέλω είναι να κοιμηθώ...
και που ξέρεις, αν μ' αφήσεις ήσυχη,
ισως δω κάποιο καλό όνειρο...
Αμ...δέ...μ' αυτα και με τούτα, ο Μορφέας μ' εγκατέλειψε...
το κρεβάτι μου διαμαρτυρήθηκε...
( που να χωρέσουμε τρείς... ο Μορφέας εγω κι η εμπνευση)...
Κι ετσι σηκώθηκα...μεσημέρι ακόμα...κι εγώ γράφω...
Της εμπνευσής μου το χαβά.......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου