Το δειλό φως
κραδαίνει το κόκκινο της φωτιάς
απειλώντας
με έρωτα να λούσει τα δειλινά.
Στροβιλίζονται τα πάθη και οι ανάσες.
Και τα στήθη λαχανιασμένα γυρεύουν
τον καταρράκτη με το γάργαρο νερό,
που θα δροσίσει τα πυρρωμένα σώματα.
Αιχμαλωτίζονται οι χτύποι και τα χαμόγελα ,
σαν για να αποτυπωθούν για πάντα,
όπως το τρυφερό, αινιγματικό
χαμόγελο της Τζοκόντα.
Κανείς δεν έχει αντίρρηση,
να παραμείνει στην αιωνιότητα
τούτος ο καυτός έρωτας.
Φτάνει, να τον μαρτυρούν
οι φουσκωμένες αρτηρίες
και τα πανσέληνα φιλιά,
που θα χρωματίζουν το σύμπαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου