Ένα Σκονισμένο Χαμόγελο...Σταυρούλα Δεκούλου.

[...]

Ένα γιασεμί έμαθα να ‘μαι κι εγώ αδύναμο κι όμως τόσο δυνατό.
Το μόνο που χρειάζεται για να σταθεί είναι ένα κλαδί, ένας τοίχος
να πιαστεί και θα σκεπάσει τον κόσμο.
Κι εγώ, θυμάμαι, έναν κορμό αγκάλιαζα μ’ αγάπη και μεγάλωνα
γύρω του. Ψήλωνα κι έβλεπα τον κόσμο μέσα απ’ τα μάτια του.
Σαν κόπηκε το δέντρο και ο κορμός σωριάστηκε στη γη έπεσα
κι εγώ μαζί του στις λάσπες, στα σκοτεινά νερά, σιμά στους
γαιοσκώληκες και τα σκαθάρια, σημάδι
πως ο θάνατος πλησίαζε και για μένα.

[...]

Ο χειμώνας διαδέχεται το φθινόπωρο.
Παρατηρώντας όμως τις εποχές θαρρώ πως ο χειμώνας διαρκεί
πιότερο απ’ ό,τι όλες οι άλλες εποχές μαζί. Σαν η γκριζάδα του
να ‘ρθε για να μείνει ως νέο κοσμικό καθεστώς.
Η βροχή μοιάζει αέναη, θαρρείς και φοβάται μην σταματήσει και
δραπετεύσει κανένα ουράνιο τόξο απ’ το ουράνιο μετερίζι.
Οι μυγδαλιές, παρθένες νύφες, βιάστηκαν πάλι να ράψουν
τα νυφικά τους και λευκοστολίστηκαν προσμένοντας την άνοιξη.
Είναι χρόνια τώρα, όμως, που η άνοιξη δεν φτάνει ποτέ.
Πάντα άσπιλες ξεψυχούν στο νέο χιόνι που ξεδιάντροπα
τις ξεγυμνώνει, περίγελος σωστός στα μάτια της φύσης.

Αυτά τ’ άσπρα άνθη, αυτή τη γύμνια φόρεσα κι εγώ
για να γιορτάσω την απουσία σου. Μια τουαλέτα φτιαγμένη
από λευκά νεκρολούλουδα, ένα φουστάνι από άνθη μυγδαλιάς,
να μαρτυρά πως βιάστηκα, πως ξεγελάστηκα και πως η ζωή
κάποτε προχώρησε χωρίς εμένα. Κάποτε ...

Σταυρούλα Δεκούλου

ΠΟΙΗΤΙΚΟΣ ΘΕΑΤΡΙΚΌΣ ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ - ΑΠΌΣΠΑΣΜΑ