Μοιάζεις
με τη σιωπή της θάλασσας,
με το ταξιδεμά της στους πηγεμούς της
συναντάς παράδεισους σιμά της!
Σ' εκείνη
τη λησμονιά που κρύβει
η ματιά σου, στη προσμονή για τ' άγνωστο
που'χει το ξεσπασμά σου!
Θάλασσα
ανυπόμονη πλανεύτρα αγκαλιά,
μεθώ μέσα στους πόθους σου
ξανοίγομαι στα βαθιά!
Υπνωτισμένα
ακολουθώ, όπως κι αυτή
και σένα μοιάζεται στα ονείρατα
στα ξαφνικά κι αφηρημένα!
Μες το γλυκό της
ξάφνιασμα μπερδεύομαι
στο θυμό της, το καλεσμά της άγγιγμα
όπως ο λυτρωμός της!
Της μοιάζεις
όταν αφήνεσαι σ' άγνωστα πελάγη,
στ' απάνεμο αραξοβόλι της στου
φλοίσβου της την αγκάλη!
Μοιάζει
μ' ολόδροσο όνειρο με χάδι
η φυλλωσιά της, εκεί νιώθω τη σκέψη σου
στην απαλότητά της!
Απέραντη είσαι
απόσταση σκέψη που διανύω,
γαλήνη της ψυχής άπιαστου ονείρου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου