Γέρνει ο ήλιος βασιλεύει
πίσω από το μακρινό γκρίζο βουνό.
Αλλάζει όψη, παίρνοντας χρώματα δειλινά
στέφεται με τις χρυσές αχτίνες
του ηλιοβασιλέματος λίγο πριν δύσει,
λίγο πριν το σύθαμπο
αργά_αργά κυριαρχήσει.
Χίλια τα χρώματα τα δειλινά.
Χίλια, σαν τα χρώματα της προσμονής.
Τόσα δεν είναι;
Και ζωηρεύει όλες τις αισθήσεις
έτσι,για να το θαυμάσουν
σχίζοντας την απόχη που δέσμιες τις κρατούν.
Ελεύθερες τις αφήνει...
Προς τί η αιχμαλωσία.
Μισή ζωή, νεκρή ζωή.
Και έρχεται η Αμφιλύκη
μέσα από το σύθαμπο το μελαγχολικό
να εναπωθέσει σκέψεις σ'ένα ακόμα δειλινό.
Τί θέλησες; Τί έχεις; Τί περιμένεις;
Και οι ρίζες , βαθιά ριζωμένες..
Δέσμιοι και δεσμώτες αλυσοδεμένοι
στου νου, στης γης, στων σκέψεων τους χαλκάδες
να περιμένουν κάτι ν'αλλάξει στο λυκόφως...
Ίσως λίγο πριν φωτίσει η ανατολή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου