Το χαμόγελο σου, η άνοιξη στους χειμώνες μου.
Η αγάπη σου μάργαρος,
από σταλαγματιές χαράς που συλλέγει η ψυχή μου.
Ο ζεστός σου λόγος...
στη δύση μου ζωογόνος ήλιος της ανατολής μου!
Όταν τα μάτια ζευγαρώνουν,
κτίζεις θεέ πιο θεσπέσιο σου θαύμα!
Ίδια των εθνών της γης η γλώσσα!
Οι αισθητήρες της καρδιάς
ο σοφός ο δάσκαλος τους,
χωρίς γραφή, χωρίς παπύρους για πτυχία και επαίνους...
χωρίς διακρίσεις του φτωχού, του πλούσιου,
του αλήτη εκ περιωπής, του αλήτη του περιφρονημένου...
Τα μάτια έχουν την δύναμη,
φως να γεννούν στο πιο πυκνό σκοτάδι...
κάθε φορά που η αγάπη καθρεπτίζεται στο κοίλο,
στο κυρτό τους διάφανο,
για να γίνει η αυλαία τους πελώρια αγκαλιά...
τα μάτια απύθμενη πηγή να ξεδιψάσουν,
όλα Θεέ τα πλάσματα σου από αγάπη!
Όσο χαμογελούν τα δυο ζευγάρια μάτια...
ήλιος θα ανατέλλει, καρδιές για να ζεσταίνει,
αλμυρό-γλυκό νερό θα ρέει,
πληγές να επουλώνει,
αισθήσεις-συνειδήσεις ν' αφυπνίζει...
σπίθα ελπίδας ν' αναζωπυρώνει
πως μπορεί, ναι μπορεί να ηττηθεί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου