Η ποίηση είναι υπόθεση βαθιά προσωπική και αυτοδίδακτη.
Διδάσκεται σε σχολεία και εργαστήρια και (υπέρ)αναλύεται
με αποτέλεσμα να χάνει την αγάπη των πολλών και
ανειδίκευτων. Υπεραπλουστεύεται πολλές φορές
και κατάφωρα αδικείται από λογής παραφράσεις
και λογοκλοπές. Έγινε της μόδας και του συρμού
και το αποτέλεσμα: Δεν ξέρεις αν κάτι είναι του
Καβάφη ή του κυρ Ηλία από το διπλανό διαμέρισμα.
Ή αν ο κυρ Ηλίας παραφράζει τον Εγγονόπουλο για να κάνει
εντύπωση . (Κυρ Ηλίας όνομα τυχαίο μην παρεξηγηθεί κανείς..)
Γιατί να κάνει εντύπωση; Δεν ξέρω. Ίσως είναι σημαντικό στην
εποχή της εικόνας. Ίσως η επόμενη γενιά που κατανοεί την
εικόνα και την τεχνολογία καλύτερα από εμάς να έχει
μεγαλύτερη ισορροπία. Προς το παρόν διαβάζω ποιήματα κι
όλο μου θυμίζουν κάτι. Φοβάμαι να πατήσω like.
Έχω ξαναδεί τις φράσεις παρόμοιες ή και ολόιδιες κάπου αλλού.
Μα αν δεν βγαίνει από ανάγκη το ποίημα αν δεν είναι κάθαρση,
ξέρεις το καταλαβαίνει το κοινό. Ακόμα κι ο ανίδεος
αντιλαμβάνεται πως δημιουργήθηκε για άλλους λόγους.
Άσε τι σου γράφουν στα σχόλια στο facebook.
Η αλήθεια κρύβεται πίσω από τις λέξεις.
Και είναι τόσο δυνατή που δεν μπορείς να την καλύψεις με
παραφράσεις και "δανεισμούς".
Στο τέλος είσαι απλά ο κυρ Ηλίας και η κυρά Μαρία
(ονόματα τυχαία το ξαναλέω) και μετά, ουδέν.
Ειρήνη Γεροντάρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου