Μια πίκρα που χόρευε
σαν κίτρινη βροχή
κουράστηκε και κάθησε
σαν πάχνη στο χώμα.
Κι έγινε η ανάσα μας
αργή και κουρασμένη,
ένα σύννεφο που αέρας
το διαλύει και χάνεται.
Σημάδεψε τα μάτια μας
η απόγνωση που φέρνει
η θέα της ζωής
από μικρή χαραμάδα.
Μην ψάξεις εδώ να μας βρεις,
ταξιδεύουμε στη λάμψη κεριού,
σε κόσμους του απείρου.
Δες μας, πετάμε στους ήχους
μιας άγριας μουσικής
που γαλήνη μας τάζει.
Είναι το αντίο ένα λυπημένα τραγούδι,
μια ματωμένη σταγόνα
Μαρίνα Αντωνίου
Συλλογή Σκοτεινά Μονοπάτια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου