Αυτόκλητος Επισκέπτης... Χάρης Παπασάββας.

Στον όρμο ο αρχοντικός μανδύας

της γαλαζοπράσινης αχλύος ήταν

τόσο πυκνός που ένιωθα το ρίγος της μοναξιάς

και στην ψυχή μου,ενώ το άγγιγμα του ονείρου

με τα πέτρινα χείλη το σώμα μου γέμιζε πληγές.

Στην άφεγγη νύχτα ,απ’ την σχισμή

του κενού αφουγκράζομαι την φλυαρία

της σκουριασμένης κλειδαριάς.

Η ανάσα σου βόλι τρυπούσε το είδωλο

της αντανάκλασης μου, σώπασαν οι ρίμες

του αγέρα, κόπασε ο κυκλωτικός χορός

των κυμάτων καθώς απ’ το ξέφωτο,

απροσδιόριστο τοπίο της ψυχής ,

ξεπρόβαλε ο πόνος της πλάνης.

Στην παλίρροια του αίματος γδερνόταν

η καρίνα του σώματος ,οι βδέλλες

αγκιστρωμένες στις σάρκες βύζαιναν τις μνήμες μου

και ο ουρανός έκλωθε τα μολυβένια σύννεφα.

Στην βελούδινη κορνίζα σου σιωπούσαν

οι λέξεις και ο κραδασμός της σκέψης μου

πλήγωσε την καρτερικότητα του πνεύματος,

ο ουρανός χαμήλωνε και τ ’ άστρα πιτσιλούσαν χάος.

Έφυγα ντυμένος με την φορεσιά της άνοιξης

και η φωνασκούσα σιωπή , θυσία

των εξισώσεων της μοίρας .

Η μνηστή του ονείρου τρένο του θανάτου

ταξίδευε στις κοκαλιάρικες ράγες του σώματος.

Αποκοιμισμένος ξεπέρασα τα σύνορα

των μουχλιασμένων δωματίων, άνεμος έγινα

δίχως προορισμό δίχως πάθη και μίση.

ΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑΣ