Κύπρος Ελλάδα... Δέσπω Πηλαβάκη.

Το ένα χέρι ακουμπά τον Πενταδάκτυλο

και χαιδεύει του Διγενή τα αχνάρια

ενώ στα αυτιά μου αντηχούν

οι θρήνοι των Σαρακηνών

Το άλλο χέρι ακουμπά τον Παρθενώνα

της σοφίας τον ναό

και προσπαθεί τα άδεια κεφάλια

των νεοελλήνων να γεμίσει με νόηση

Ριζωμένα τα πόδια σ ευλογημένη γη

ρουφούν αχόρταγα το αίμα των παιδιών

που προδωμένα πέσανε στις νέες Θερμοπύλες

Χώμα τα κόκκαλα και λίπασμα ιερό

για να απλώνουν οι ρίζες στα βάθη της γης

και να σκορπίζουν παντού αγκαλιασμένες

κι ας είναι δέντρα χωριστά

κι ας μη φαίνεται τούτο το πλέξιμο

Η ψυχή , Ελληνίδα κόρη ,

αδελφή της λευτεριάς , παντού πετά

και προσκυνά όσα σκυλλέψανε

οι Εφιάλτες και οι Ιούδες της Φυλής

Μάνα και κόρη , δεμένες σφικτά

με το αίμα , με το δάκρυ

με τη ζωή και το θάνατο

Ποιός θα τολμήσει ποτέ

τον ομφάλιο λώρο να κόψει ;

ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ