Ο Αγνοούμενος... Δέσπω Πηλαβάκη.

Είδα τον με τα μμάθκια μου
τζι ήτουν γεμάτος χώμα
εσφόντζιζεν τα μμάθκια του ,
έτο θωρώ τον κόμα
Έν έμπην μες την εκκλησιάν
εστέκετουν στην πόρτα
μήτε εφόρεν φορεσιάν
τα ρούχα του είχαν χόρτα
Α Παναγία μου καλή
της νύφφης ίντα μοιάζει
τζι ακούω να παρακαλεί
για κάτι με μαράζι
´ Κάμε Θεέ μου να με δει
κάμε μου τούντην χάρη
το ακριβόν μου το παιδίν
λλίην χαράν να πάρει
Να δει πούρτεν ο τζιύρης της
τούντην σπουδαίαν μέρα
τζιαι τζιείν τα γρόνια θθύμης της
που παίζαμεν παρέα
Έν θα φιλήσω στέφανα
μήτε εν να την εζώσω
ξέρει το πως επέθανα ,
εφτσιήν μόνον να δώσω ´
Εν του πολέμου χασιμιός
στα σκλαβωμένα όρη
Ήρτεν λαλώ σας , τζι εν γονιός
πιό μιτσής που την κόρη
ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου