Πως αρμενίζουν οι στιγμές
στο πρόσκαιρο σεργιάνι, σ' αντίθεση
το δειλινό διαψεύδει τη ψυχή μου πάλι!
~~~~~
Θαρρείς πως προσπαθεί τη μνήμη
να δαμάσει, να ξεχαστεί στ' απόλυτο
στην άκρη του ορίζοντα σαν γέρνει να
ρεμβάσει!
~~~~~
Να χάνονται οι σκέψεις
στ' άλικα χρωματά του στο άπιαστο
τ' ονείρου να βυθιστώ κοντά του!
~~~~~
Στο λιόγερμα
που βυθίζεται, στη λησμονιά
της θάλασσας στ' αφροκυματά της!
~~~~~
Κι έρχεσαι τα μεσάνυχτα
πάντα σαν αυταπάτη, σαν μελωδία
στ' όνειρο δάκρυ που ξεγλιστρά στο μάτι!
~~~~~
Και φεύγεις κι έρχεσαι
και μου χαρίζεις τ' άστρα, και δραπετεύεις
στις στιγμές και οι θύμησες λιποτακτούν
ώσπου να χαράξει!
~~~~~
Κι απόψε συλλογιέμαι,
κάτι μου λέει πως θα' ρθεις, κοίτα
να' χει πανσέληνο να σε κρυφοκοιτάζει!
Νέλλη Κουμεντάκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου