Ακροβατώ... Χάρης Παπασαββας.

Το ξέρω αυτή η βραδιά στην παραζάλη

της φυγής δεν είναι η τελευταία,

ο νους μου απ’ την αλήθεια κρέμεται ,

μη με απογοητεύσεις,καθώς το έσχατο

φως τυλίγει το αδύναμο μου σώμα.

Ακροβατώ τ’ απομεσήμερα

στις μεταξένιες κλωστές αλεξήλιου,

το είδωλο σου καθρεφτίζεται

στο μπαλκόνι της σιωπηλής λίμνης,

μαραμένο κατάλευκο γιασεμί,

νωχελικά πνίγεται στα κοάσματα των βατράχων.

Στη χώρα των νεκρών καλοντυμένη

ταξιδεύεις χωρίς εισιτήριο επιστροφής,

κλειδώθηκες έξω απ’ την ζωή

όπως οι γλάροι στα δίχτυα των ψαράδων.

Τα δακρυσμένα μάτια μου κοχύλια

ερμητικά κλειστά με πληγές μνήμης,

φύλακες ανερμήνευτων μυστικών,

το μέγα θαύμα περιμένουν.

Τι άραγε;

Το άδολο χέρι που σ’ έσπρωξε,

προσεύχομαι σωτήρας σου να γίνει

πριν το βλέμμα σου μέσα στην γη

φωλιάσει και το στόμα σου

τους ανθούς της αλήθειας δεν αφηγηθεί.

Σε δισκοπότηρο έπινα την γεύση της ζωής

μην μου την στερήσεις ακροβατώντας στης φυγής

την λησμονιά, τώρα που ανοίγουν διάπλατα

στους ώμους ανθισμένα φτερά.

ΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑΣ