Το Παιδί Εγώ... Άννα Γεωργαλή.

Η νύχτα έχει το χρώμα της βροχής

πάγος στα φύλλα

ξαγρύπνια οι παλμοί της καρδιάς

σφάζονται οι ώρες δίχως λέξεις

ανακυκλώνοντας ένα ταξίδι

σε καιρούς που μάδησαν

και γυρίζει τότε το παιδί

που έχω πληγώσει και τρομάξει

που έχω ξεχάσει

κουρασμένο από τις επιλογές μου,

τέτοιες ώρες μου έρχεται

φέρνοντας το δάκρυ του

με κοιτά με οίκτο σιωπηλά

ξεγυμνώνοντας τις ουλές του

θα σου μιλήσω αυτή τη φορά

- σκέφτομαι -

θα ξεκλειδώσω τα λόγια

που κρατάω κλεισμένα

στο υπόγειο της ψυχής

να σου απολογηθώ,

αλλά και πάλι δεν ξέρω τι να του πω

να το παρηγορήσω,

το στόμα στεγνώνει

τα μάτια θολώνουν

ακροπατεί η ψυχή τρέμοντας

ανάμεσα σε αλήθεια και λησμονιά

φοβάται μήπως πνιγώ

στην αλήθεια του εαυτού μου

κι έτσι για ακόμα μια φορά

δικαιολογώ την ύπαρξη μου

επιλέγοντας να ξαναμεγαλώσω

εντός των περιχαρακωμένων ορίων μου

και σε αποδιώχνω΄κι απόψε

παιδί εμένα

χωρίς να σε ακούσω...

. . .

Όπως και να'χει επιτέλους νύσταξα

τα μάτια κόκκινα

οι νευρώνες σε αδιέξοδο

έφτασε η ώρα να χαμηλώσω τα φώτα.

Καληνύχτα μνήμη.

~ Άννα Γεωργαλή ~