Με τη χλιδάτη, του Parker μου πένα,
αντιπαλεύαμε μ’ ένα χαρτί.
Γραφή, δεν έπιανε! Τα λερωμένα
μήπως σκιαζότανε; Μη και φθαρεί;
.
Των λέξεων, έβαλλε τα σοφικά
και της ποιήσεως κάθε αρμονία.
Στου ειρμού μου μέσα την αγωνία,
κόπο κατέβαλε, προδοτικά
.
αυτό το τίποτε, το δίχως μάρκα,
– πολτού κωλόχαρτο που να μη σώσει –
αφ’ ότου το ‘βαλα μέσα στη βάρκα,
βάλθηκε αυτό να με πληγώσει…
.
Αυτό μου χάλασε και τη μελάνι
του Parker, τη χλιδάτη πένα…
Σκοπό του το ‘βαλε να με πεθάνει,
γι’ αυτό κι εγώ, – τώρα σε σένα
.
σου δίνω μια και πας στο διάλο
και, χα! εκεί κάτου, μες στο νερό!
Χαρτί υγραμένο και φθονερό.
.
.
©Γιώργος Ν. Μανέτας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου