Που με ταξιδεύεις;
Σε ποια κύματα,
σε ποιες θάλασσες,
σε ποιες φουρτούνες μ' οδηγείς;
Ξέρεις μήπως το τραγούδι του Οδυσσέα,
όταν περνούσε με κλειστά μάτια
δίπλα από τις Σειρήνες
για να μη παγιδευτεί;
Ξεκλείδωσε για μένα τους ουρανούς
με τα χρυσά κλειδιά που κρύβεις
στην ανθισμένη της αυλής σου αμυγδαλιά.
Άσε με να πετάξω
τι κι αν χάρτινα είναι τα φτερά μου.
Άσε με να δοκιμάσω,
ίσως κάποιος φίλιος άνεμος
μ'ανασηκώσει έστω και λίγα μέτρα
πάνω από τη Γη.
Να δω πως είναι να έχω φτερά
και να πετώ λεύτερη από δεσμά,
στα σοκάκια του δικού σου ουρανού!
Μόνο περίμενε με,
μ' ένα ποτήρι άλικο κρασί
στο χρώμα του Ήλιου σαν γέρνει
Μαρία Ταπακτσόγλου-Μπούλη
Ιχνηλάτες Ονείρων 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου