Θ'αφουγκραστεις τα ονειρεμένα,
στα δάχτυλα σου ανάμεσα,
δάχτυλα σεργιανουν δικά μου,
κι οτι απομένει από μένα,
ουσία του κόσμου άμεσα,
σιωπή κι ελπίς τα μυστικά μου.
........
Βαθιά σου, θαμμένη στην καρδιά,
τρυφερότητα ευάλωτη,
και οι λογισμοί, μικρά παιδια,
σκέψη υψηλή, παναλωτη,
η ψυχή σου αφταστα κλαδιά,
αγέρωχη εισ' αναλωτη.
.......
Στο νου σου προστρέχω τα κρυφά,
την θαμμένη τρυφερότητα,
πετώ, γκρεμίζω τα στυφα
σαν αντικρίζω ιερότητα,
του ιδρώτα σου της γης γλυφα,
μα απωθω την ετερότητα.
.........
Στον πόνο των απωλειών σου,
στην αγια σου αθωότητα,
κι ελκυστικων ατελειών σου,
συμπληρώνω με πιστότητα,
αυθόρμητων αφελειων σου,
μα διακρίνω γενναιότητα
........
Ο ουρανός έχει κλείσει,
ίλιγγος μουδιάζει μέλη,
άραγε θα με αφήσει,
ποιος είμαι πες μου εντέλει;
...........
πως όλα άφησα να φύγουν,
τα είδωλα μου που χάθηκαν,
Θυμάμαι που ανασυντάχθηκαν,
τώρα υπόσχεση τους, θίγουν.
..........
Σπασμένοι όλοι οι καθρέφτες,
καμιά μορφή μου πια δεν σωνουν,
φταίω που πίστεψα στους ψεύτες,
με ήλιου στόχευση τυφλώνουν,
θρυψαλα που πεσαν στο έδαφος,
κυνηγημένος μόνος Έλαφος,
κι αν τα σκοινιά μου τώρα απλώνουν,
απ'τα θαμπωμενα μάτια μου
και τ'απαραδωτα ατια μου
καλπάζουν φτάνουν στην καρδιά σου,
φύγε απ'τα πολλά αδειάσου,
κόβουν αστράφτουν τα κομμάτια,
φωτιά μου βάζουν στις προθέσεις,
επίστεψα στις υποσχέσεις,
και θαλπωρής κλειστά δωμάτια,
θα κρατηθω απ' τα δικά σου,
salto mortale μ'ενα αααα•
αρπαζομαι απ'τα φτερά σου.
........
Τα μάτια σου πανέμορφα,
στην έκσταση τ' ουρανού σου,
του αληθινού δικού σου,
που απώθησε την συννεφιά
και αγαπημένα μείναν,
.......
Στον βυθό τους συναντήθηκαν χωρίς
φύλο και είδαν την ομοούσια αρχή,
εξαρθρωμενοι οι ώμοι κι οι καρποί,
απ' το πάθος της επαφής,
μα σε παρακαλώ μην σταματάς,
πλησίασε το χέρι μου στην
καρδιά σου,
στην συμπόνια του στήθους,
καθώς θα γαληνευω τους παλμούς σου
με της γαλήνης την υποταγή,
στην έγερση του απόλυτου,
μην σκεφτείς πως δεν είμαι αρκετά καλός,
όμορφος,
ουσιαστικός,
ενδιαφέρον,
γνήσιος,
ονειρεμένος,
και πως μοιάζω ή είμαι αυτός που σ'έκρινε,
σε λυπησε,
αδιαφόρησε,
δεν κατάλαβε,
συνέχισε να με κοιτάς,
κοίτα τα μάτια μου,
ψέματα δεν έχουν,
στον ουρανό του κόσμου σου άπλωσαν
και δέσανε τα ουράνια τόξα με τα χρώματα
της ψυχής σου που ξεπλένει η αγωνία μου,
μην τ'αφηνεις,
κοίτα με βαθιά,
συνέχισε να φέρνεις το χέρι μου
στην καρδιά σου κι ας πονάς,
άγιος ο πόνος σου,
θεϊκός,
νεογέννητος εξαγνισμός η βούληση σου,
κι ας βουτηχτηκες στις λάσπες,
που απ' το πρόσωπο σου κλέβει την ομορφιά,
στο υγρό χώμα ριζώνει κι ανθίζει η καλοσύνη σου,
η μέγιστη ουσία του πνεύματος
κι αν από προσπάθεια και κούραση
βυθίστηκε η αλήθεια σου μέσ'τα σκοτάδια,
γεννιέσαι ξανά,
μέσα απ'αυτη την ουσία ίδια απαστράπτουσα θέα,
σαν Παναγία
που κυοφορεί την ζωή μου σαν να
είναι ο δρόμος προς τον Θεό,
μοναδικη διέξοδος απ'τον κλειστό ουρανό
και τον ίλιγγο της γης,
είσαι όλη η αλήθεια του έρωτα που
δεν κατανάλωσε ούτε μια σταλιά,
είσαι απερίγραπτη γι'αυτό άλλη
μια προσπάθεια για να σε φτάσω,
ακούμπησε το χέρι μου στην καρδιά σου
και τράβηξε με στην θερινή σκιά του στήθους σου,
να γευτώ όλη την αστροφεγγιά της νύχτας
και να νικήσω τον θάνατο
και το σκοτάδι που με κυκλώνει,
λίγο ακόμη πιο κοντά σου απ' το κενό
του γκρεμού να ξεφύγω,
τράβα με και μην σκέφτεσαι τίποτα,
μόνο νιώσε με να θεριευω απ'την δύναμη σου
γιατί έχουμε γίνει ένα,
γιατί ποτέ δεν ήμασταν δύο,
γιατί στον θάνατο φεύγουμε γυμνοί,
γι'αυτο τράβηξε με,
δεν ξέρω πως γλίστρησα πάνω απ'
το κενό σκορπώντας
τ'ανουσια χαλίκια που πατούσα,
ούτε πως βρέθηκες στον δρόμο μου
ξέρω μόνο εδώ στο χείλος και στον ίλιγγο
του γκρεμου ότι θέλω να βάλεις
το χέρι μου στην καρδιά σου
γιατί κι αν ήρθε ο θάνατος για μένα
εσύ κρατήσου στα ψηλά
μαζί,
πάντα μαζί αφού είμαστε ένα.
Νίκος Μοσχίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου