Μου είπανε να σου πω για την Άνοιξη.Για τα χρώματα της αυγής, για τα κελαηδήματα των πουλιών,για τα λουλούδια στους αγρούς και στους βοσκότοπους.Μου είπανε για τα αστέρια να σου πω σε
ουρανούς σαν τον δικό σου.Για ήλιους φωτεινούς που στο χαρτί ζωγραφίζω,όταν γύρω μας μαύρα σύννεφα κρύβουν τον ουρανό.
Και για ουρανούς μούπανε να σου μιλήσω.Για ουρανούς επάνω ψηλά μακρινούς,αλλά και για άλλους ουρανούς κοντινούς.Τόσο κοντινούς,όσο δεν φαντάζεσαι.Ουρανούς εντός σου.Ο ουρανός
να ξέρεις,είναι δικός σου.Για εσένα είναι εκεί και εσένα περιμένει.
Όσο και να χρειαστεί...
Μου είπανε για θάλασσες να σου μιλήσω και για ωκεανούς.Μα τι
να πω εγώ,αν εσύ δεν βγεις να ταξιδέψεις να τους δεις.Στεριές τι να τις κάνεις,αφού είναι μόνο για να ξαποστάνεις.Τις θάλασσες πάντα θα λατρεύεις,γιατί θάλασσα είσαι.Κύμα στον Ωκεανό του Σύμπαντος που χτυπάς πάνω σε βράχους.Κύμα που η βροχή σε
τυλίγει,όταν ο ουρανός για σένα ανοίγει.Κύμα που στις θάλασσες
Μου είπανε να σου πω και για την ομορφιά των λουλουδιών.Για την ομορφιά ενός τριαντάφυλλου,την αγνότητα του κρίνου,την μυρωδιά του βασιλικού,του δυόσμου και του γιασεμιού.Να σου πω για το μεθυστικό άρωμα του υάκινθου,του ζουμπουλιού αυτή
την μυρωδιά και την παλέτα των χρωμάτων του που μόνο με την παλέτα ενός ζωγράφου μπορεί να συγκριθεί σε χρώματα και αποχρώσεις.Μούπανε να σου μιλήσω για το αγιόκλημα και για το νυχτολούλουδο.Την λεβάντα,την γαρδένια,την γαρυφαλιά και ένα σωρό άλλα πανέμορφα λουλούδια που ευωδιάζουν με το άρωμα τους.
Μου είπανε να σου πω για την πανδαισία της φύσης που όταν την αφήσουμε ελεύθερη,με χίλιους τρόπους θα μας την δείξει.Η
φύση σαν μάνα μας είναι εκεί και μας συμπαραστέκεται και σαν μάνα μας άλλοτε μας μαλώνει και μας βάζει τιμωρίες και άλλοτε μας νταντεύει και μας συγχωρεί.Όμως πάντα να θυμάσαι ότι η γη αυτή είναι δανεική.Δανεική απ' τις επόμενες γενιές.Δεν είμαστε κυρίαρχοι,ούτε κατακτητές.Ένοικοι είμαστε και περαστικοί.Δεν μας ανήκει αυτή,όπως και τίποτα άλλο εδώ επάνω.Ούτε καν το σώμα μας δεν μας ανήκει.Αμφορέας είναι,που φέρει την ψυχή μας για όσο αυτή το επιθυμεί.Μετά το εναποθέτει πάλι πίσω εκεί που ανήκει.Στο χώμα που πατάμε.Για αυτό και στο χώμα αυτό θα πρέπει να περπατάμε με σιγανά και ταπεινά βήματα.
Παιδί μου,
Μου είπανε για τόσα πράγματα να σου πω.Για τόσα πολλά που ούτε και εγώ θυμάμαι.Μα τι να στα πω όλα αυτά αν δεν σου πω για σένα.Πόσο σ' αγαπώ και πόσο λυπάμαι.Λυπάμαι για αυτόν τον κόσμο που σου άφησα.Λυπάμαι γιατί δεν τον έκανα και λίγο έστω καλύτερο.Λυπάμαι για τις φορές που έκανα κάτι κακό και αν δεν έκανα κακό,σιώπησα.Δείλιασα και σιώπησα.Λυπάμαι για τόσα που δεν είπα,για τόσα που δεν έκανα,για τόσα που πίσω μου δεν άφησα ώστε όταν φύγω να λες <<Ναι,ήταν ένας καλός Άνθρωπος>> και να γράφεις το Άλφα με Α κεφαλαίο.
Λυπάμαι που πρέπει να λυπάμαι.Ντρέπομαι που λυπάμαι.Όμως
λυπάμαι.Και ντρέπομαι.Για έναν πόλεμο που δεν άρχισα,αλλά δεν τον σταμάτησα κιόλας.Για την φύση που επάνω της με βία ασέλγησα.Για τόσα που έκανα και για άλλα τόσα που δεν έκανα. Λυπάμαι για το σπουργίτι που δεν τάισα,για το ζώο που δεν του
στάθηκα.Δεν του έδωσα την αγάπη μου όπως αυτό σε εμένα.Για τα κλουβιά λυπάμαι,για τα κλουβιά που έφτιαξα.Ζώα και πουλιά φυλάκισα.Αλλά εδώ φυλάκισα εμένα τον ίδιο,τα ζώα θα άφηνα?Εδώ φυλάκισα τον ίδιο μου τον εαυτό.Και ακόμα τώρα που σου μιλώ,στις φυλακές μου είμαι.Όχι σε αυτές τις φυλακές που ξέρεις
αλλά σε άλλες,χωρίς τοίχους.Είμαστε όλοι φυλακισμένοι παιδί μου σε Φυλακές χωρίς Τοίχους!
Για αυτό στα λέω όλα αυτά,για να τα ξέρεις και να τα αποφύγεις.
Δεν θέλει πολύ να την πατήσεις,χωρίς να το καταλάβεις.Εσύ να μην κάνεις τα ίδια τα δικά μου λάθη.Να κάνεις λάθη,αλλά τα δικά σου.Να μάθεις από τα δικά μου και να γίνεις καλύτερος,που ήδη είσαι.Και εγώ θα είμαι εδώ να σου μιλώ.Για έναν όμορφο κόσμο να σου μιλώ και να σου θυμίζω.Στις γραμμές του χεριού σου,να σου δείχνω μια μεγάλη και βαθιά γραμμή.Την γραμμή της ζωής σου,που εύχομαι έτσι νάναι.Βαθιά και μεγάλη,όχι μικρή και ρηχή.
Σ' αγαπώ.Σ' αγαπώ πολύ.Συγχώρα με παιδί μου!
ΤΑΚΗΣ ΚΤΕΝΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου