Έσκαγε το κύμα της νοτιάς
κι έφερνε στα πόδια σου ελπίδες
γλυκά μουρμούριζε ψυθιριστά
με λέξεις κρίκους αλυσίδες.
Φίλη και αδελφή η θάλασσα
σε ξέρει απ 'τα πρώτα βήματα σου
και την λατρεύεις την γαλανή την μάγισσα
πώς να την βγάλεις από την καρδιά σου.
Σαν τον κυματισμό της τον ακολουθείς
όπως το αίμα, μαζί στις φλέβες ρέει
σου λείπει το οξυγόνο αν δεν την δεις
κομμάτι αναπόσπαστο, πόσο καλά σε ξέρει.
Εδώ,μέσ'την ματιά μου νάσαι πάντα θάλασσα
να χάνεται η σκέψη στον ορίζοντα σου.
Εκεί που συναντιέται με την υπέροχη άπλα σου
Βαρβάρα Κατσιάνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου