Κοιτώ με συμπόνια,
με κατανόηση τους ευκαιριακους
επίδοξους δολοφόνους της Ιφιγένειας.
Τους θύτες,
της ανόητης θυσίας.
Άγγελος κράτησε το χέρι σου Αβραάμ
γιατί δεν είναι θεϊκή δοκιμασία
η θυσία των άλλων.
Κοιτώ τον σταυρό,
που το αναίτιο μίσος κατασκεύασε
κι έγινε σύμβολο ομολογίας
αγάπης και υπόσχεση Αναστάσης.
Νιώθω τ' αγκάθια στο μέτωπο,
τις βουρδουλιες στην πλάτη,
νιώθω τις γρατσουνιές απ'το αλαλαζον πλήθος,
στα κρυφά ευφάνταστες παγίδες,
στις σκιες τ'απλωμενα πόδια για τρικλοποδιά,
τα στημένα δικαστήρια,
τους πρόθυμους
ψευδομάρτυρες,
τα πλυμένα χέρια,
η αξιοπρέπεια του νιπτήρα,
κοιτώ τους ρόλους μου,
κάποτε δεν είχα καταλάβει,
ήμουν το αλαλαζον πλήθος,
ο Αγαμέμνωνας,
ο Πόντιος Πιλάτος,
Τώρα αν νομίζω ότι είμαι Ιφιγένεια
και Χριστός δεν δικαιούμαι να κρίνω.
Ψέματα, η συνείδηση μου νιώθει καθαρή.
Γρήγορα κατάλαβες, γρήγορα αντεδρασες,
βρήκες τους τρόπους,
πήρες αποστάσεις.
Πόσα μου ξέφυγαν;
Της απαντώ μ'ερωτηση.
Ολα είναι τριβές συγκρούσεις, εξέλιξη, πόλεμος,
<<Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με>>,
δεν φοβάμαι,
αν ο θεός θέλει να σωθώ θα σωθώ.
Αιχμάλωτος των μυρίων βασάνων,
εικόνες γλιστρούν επίμονα μέσα μου,
σαν σκιές από γρίλιες ο τοίχος ζωντανεύει,
τα μάτια απελευθερώνονται
απ'την εξωτερική εστίαση,
αφήνοντας τα ατια της προσοχής τους
να καλπασουν ελεύθερα κι ανάλαφρα
Επιστρέφουν απ' τους μακρινούς ορίζοντες,
για να κρυφτούν μέσα μου.
Αναπαύομαι ακίνητος,
ύστερα απ'την μάταιη μα απαραίτητη επιδίωξη,
ν'αφησω τα βήματα μου
με δύναμη στην βρεγμένη άμμο,
χωρίς να σβήσουν απ'το κύμα
και να υψώσω μ'εκσταση τον νου μου σαν αετό,
πνεοντας το απαλό αεράκι
και αντιστρέφοντας την φυσική πορεία της γέννας
και κατευθύνοντας την απ' την ύλη στο πνεύμα.
Μια Αθηνά με λυτα μαλλια να μου χαμογελάσει
απ' το συγκλονισμένο μυαλό μου,
να φιλευσπλαχνθει λίγο την εμμονικη ανοησία μου
και να μου δώσει λίγη απ'την σοφία της.
Ρίχνει τα όπλα της στα πόδια μου
κι εγώ θάβω τους κεραυνούς.
Νιώθω κι αντικρίζω ένα λαμπρό λυτρωτικό φώς
απ'το πέραν του ορίζοντα όραμα
και τρέχω να το φτάσω.
Τρέχω με την ευχάριστη προσπάθεια της αγνής
επιθυμίας,
την λαχτάρα της προσμονής του
καλού,
την εξαγνισμενη αγωνία της σωτηρίας,
της επιδίωξης γι'αγάπη,
του αυθορμητισμού
και της αθώας άγνοιας του μυαλού,
μα όχι της ανοιχτής καρδιάς,
την προσωρινή και επιλεκτική αμνησία
οποιασδήποτε τεχνικής του νου
και με μια ψυχή
που αγκαλιάζει όλο τον κόσμο.
Τρεχω να φτάσω
τον ΧΡΙΣΤΟ
που βρίσκεται απέναντι μου εξαϋλωμενος
και απομακρύνεται μετέωρος στον
αέρα απαλά προς τα πίσω.
Θελει πολύ να τον
φτάσω γιατί με προσκαλεί να τον ακολουθήσω.
Ξεκινω μα πρίν η προσπάθεια γινει
αγωνιώδης
και χαλάσει η αρμονία της έχω προλάβει
κι έχω πέσει στην αγκαλιά του.
Αφηνομαι.
Εξαϋλωνομαι κι εγώ,
κατακλύζομαι
απ' την αγάπη του.
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ κι εγώ είμαστε ένα πνεύμα,
γεματοι απ' την αγάπη του
αγκαλιασμένοι.
Στροβιλιζομαστε αργά σε μια σωτηρια
ανάληψη προς τους ανεφελους ουρανούς.
Μα ο χρόνος κόβει,
διασπά,
η ένωση με τον ΧΡΙΣΤΟ δεν είναι στατική
κι έτσι ξαναρχίζω
την όμορφη προσπάθεια απ' την αρχή,
μέχρι να
γίνει η αγάπη του πιο χειροπιαστή απ'οτιδηποτε
βλεπω.
Φίλοι μου για σήμερα τουλάχιστον σωθηκα,
το ίδιο εύχομαι και για σας.
Νίκος Μοσχίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου