Ο ήλιος διαπέρασε τα φύλλα που τώρα έμοιαζαν να φλέγονται.
Ακριβώς στην δύση του ηλίου.
Μικρά διαμαντένια δάκρυα στέκονται στις άκρες τους ,
σπονδή στην επερχόμενη νύχτα.
Πήρε το δρόμο του γυρισμού.
Ακόμη ένα δειλινό μοναξιάς,ακόμη μια ανέραστη νύχτα.
Θα έρθω... της είπε... όταν σε καλησπερίσει
η πούλια και θα'ναι ,σαν να μην έφυγα ποτέ!
Πέρασε καιρός από τότε ,δεν ξέρει πόσος,
ο καθρέφτης τής λέει πως είναι χρόνια,
η καρδιά της, πως είναι ώρες.
Μιά φεγγαροαχτίδα τρυπώνει απ' τις γρίλιες,
με παιχνιδιάρικη διάθεση ,και το σκοτεινό δωμάτιο
μετατρέπεται σε σκηνή θεάτρου,
με φιγούρες να κινούνται στους τοίχους,
στον καθρέφτη,στο κεφαλάρι του κρεβατιού της.
Δεν ανάβει το φως, κάθεται αναπαυτικά στην πολυθρόνα ,
θεατής ενός έργου χωρίς σενάριο.
Στο σταυροδρόμι του πρώτου ονείρου, νά!
Εκείνη κι εκείνος αγκαλιά, καβάλα στο φεγγάρι να βολτάρουν
και τ'αστρα να ζηλεύουν και να βουτούν στο πέλαγο. Μα σαν
η νύχτα φεύγει, ο έρωτας ο γητευτής , έχει αλλού να πάει.
Κτενά Ρούλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου