- Βέβαιοι, πως ταξιδέψαμε κι αγγίξαμε τ’ αστέρια,
και βέβαιοι, πως καινούρια πια δεν έχει, για να δούμε,
φουντάραμε τις άγκυρες των δυο ποδιών μας στέρια.
Τώρα, σε στέκι απόμαχων τα λέμε και τ’ ακούμε.
.
Κάθε μας φλέβα, θάλασσα! … όπου χτυπάς, αρμύρα.
“Πολλές φορές, θυμώντας τα, γι’ απίστευτα μιλάμε…
Κάποιος, στο Rio, μια βραδιά γοργόνα είδε στο βίρα
της άγκυρας. Κι άλλος, στοιχειά πως είδε να πετάνε.
.
Κάποιος, ψάρι πως του ‘τυχε - θεριό σαράντα μέτρα…
κι άλλος, με πάθος έλεγε, πως τον γνωστό είδε γλάρο
μ’ εφτά φτερούγες τρίμετρες να στέκει σε μια πέτρα
στην Κρήτη, πλάι σε Κύκλωπες - ίσαμε μ’ ένα φάρο”.
.
- Αχ, Οδυσσέα! Οι Σειρήνες σου, άλλο πια δε μιλάνε…
- Ο κόσμος άλλαξε, Ιωνά, δεν θέλει την αλήθεια…
(Άπλευστοι γύρω μας ακούν και μας χαμογελάνε
.
.
©Γιώργος Ν. Μανέτας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου