Την κορασιά, την Αγαθή,
μέσα στης νύχτας το βαθύ
και κάτω απ’ τ’ αποβρόχι,
«Έγνοια η αγάπη πόχει!»
.
την είδανε, στ’ αποσπερνά
με κάποιον να καλοπερνά:
Να χαίρει, να γελάει!
Στο στόμα να φιλάει.
.
Και πριν λαλήσει ο αλέκτωρ τρεις,
χωριά και πόλεις δεκατρείς
το γνώριζαν· και οι ξένοι,
πως είναι… "φιλημένη".
.
Κι από τα βάθη τ’ ουρανού,
κι από του κόσμου τ’ αλλουνού,
ήρθανε νιοι και γέροι,
να μάθουν ποιος, τι, ξέρει.
.
Ντράπηκε· κι έγκλειστη θρηνεί
σε μοναστήρι· κ' εκκινεί
συγχώρεση να πάρει:
Ζητώντας Της τη χάρη.
.
Πέρασαν μήνες, και μετά
πριν κλείσει χρόνους δεκαεπτά…
και πριν ο ήλιος, δύσει…
«Δεν πρόκαμε, ν’ αγνίσει!»
.
………………………
.
Αχ! ...Η Αγαθούλα, η κορασιά,
με την καθάρια μπλε ποδιά
και τις μακριές κοτσίδες,
έλυσε κάβους χθες στις τρεις
κι ουδέ που γνοιάστηκε η πατρίς·
.
.
©Γιώργος Ν. Μανέτας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου