Περίμενε... Κτενά Ρούλα.

Έχει η ζωή ορθάνοιχτα παράθυρα

ένα γόνα πάνω από εμάς

ίσα ίσα προφταίνουμε να δούμε τις σόλες

από τα παπούτσια της σαν προσπερνά.

Ναυάγιο μαζί και σχεδία , πλέουμε

σε ωκεανούς γεμάτους θλίψη.

Νησί ,που γύρω του πλέουν καρχαρίες,

Βράχος στην μέση των κυμάτων.

Δερβίσηδες οι σκέψεις στροβιλίζονται στην πίστα του μυαλού,

και στα ματόκλαδα σιγοψιχαλίζει.

Καθώς αγωνιούμε και παλεύουμε για το καλύτερο αύριο,

το σήμερα χάνεται πρίν το δούμε,πριν το ζήσουμε,

πριν το αφουγκραστούμε.

Κρέμεται μια νυχτερίδα, χαιρετώντας το ανάποδο του κόσμου,

απολαμβάνοντας τα σκοτάδια του,

ρουφώντας το αίμα της ελπίδας.

Κλείστηκαν στο κουτί της Πανδώρας οι λέξεις,σε τελευταίο

απονενοημένο διάβημα .

Κουράστηκαν να τις πληγώνουν οι άνθρωποι ,

οι περίεργοι,οι ανάλγητοι.

Πώς να εκφραστούν τώρα τα συναισθήματα,

πώς να γεμίσουν λευκές σελίδες, πώς να γραφτούν στίχοι;

Κρεμάστηκε η ψυχή σε ιστό,να φτάσει στο περβάζι,

να φωνάξει στην ζωή,

Περίμενε!

Ας μην εγκλωβιστεί,ας λείπει η αράχνη,

ας έχει βρει άλλο θύμα...

Κτενά Ρούλα!