Τραχιά τα χέρια απ' της γης το πάλεμα
κι όμως το χάδι σου μετάξι απαλό.
Ποτέ απ' τά χείλη σου δεν βγήκε μάλωμα
αγάπη ήσουν και στην δίψα μας νερό.
Είχες το καβουράκι σου στραβά βαλμένο
και παιχνιδιάρικο χαμόγελο στο στόμα
Στην καρδιά είχες τον κόσμο όλο κλεισμένο
πονάει το φευγιό σου πατέρα μου ακόμα.
Πατέρα κοίτα,σου βρήκα ένα καλάμι ίσιο
να φτιάξεις μια φλογέρα να μου παίξεις.
Για τη λαφίνα που έστεκε στου ποταμού τον ίσκιο
να μου θυμίσεις του τραγουδιού τις λέξεις.
Έλα, για μια παρτίδα πρέφα με τους φίλους
να κερδίσεις ξανά εσύ το λουκουμάκι
Να λές για τα μικράτα σου που τρέχατε στους μύλους
όσο εγώ θα ψάχνω με αγωνία στο τσεπάκι.
Εγώ να λέω ,δικός μου είναι ο πατέρας
όταν τ' αδέλφια μου μαζεύονται τριγύρω
Κι εσύ,αν και κατάκοπος στο τέλος της ημέρας
Κτενά Ρούλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου