Παράθυρο... Μαρίνα Αντωνίου.

Ένα σπασμένο παράθυρο κλειστό,

το σύνορο του κόσμου

στα μάτια μου μπροστά.

Ουρανέ μου πως να τραγουδήσω,

όταν τα πουλιά δεν έχουν τόπο

να φτιάξουν μια φωλιά.

Στον ήλιο θα απλώσω τα χρόνια μας,

που μούχλιασαν στα υπόγεια της ψυχής

χωρίς να δουν ένα όνειρο φωτεινό

να ανθίζει σαν χαμόγελο παραδείσου.

Τα μάτια των ανθρώπων

και των ηφαιστείων,

καίνε της θάλασσας την αύρα

κι εμείς μετράμε τις μέρες,

μετράμε τις νύχτες

και ξεχνάμε να μετρήσουμε καρδιές.

Πώς με πληγώνει αυτή

η σιωπή του καλοκαιριού

στους άδειους δρόμους,

όταν όλα τα λεύτερα της γης,

ψάχνουν ίσκιο και νερό

ανάμεσα στο πλήθος.

Μαρίνα Αντωνίου 2021 Κατοχυρωμένο.