Τα σπίτια απόψε σφιχταγκαλιάζονται
αιωρούμενα πάνω στην έσχατη
στιγμή του δειλινού
Η νύχτα κρατάει την αναπνοή της
μην καταρρεύσουν.
Τρέχουν ανάσες στους έρημους δρόμους
ασθμαίνουσες αστραπές μέσα από τα σύννεφα
Ριπές χειμώνα λυγίζουν τα πανάρχαια κυπαρίσσια.
Μέσα από τους τοίχους βαραίνουν τα κάδρα
Σβησμένες γενεαλογίες και τόποι
δονούνται στις φλέβες τους
πιασμένες στα σαγόνια του χρόνου.
Έξω ξεγυμνώνεται ο άνεμος
μουσκεμένος μέχρι το κόκαλο
Παίρνει τη νύχτα και την παρασέρνει
σ' ένα δρόμο αιώνιας επιστροφής
Κι εκείνη βαδίζει παράλληλα με τη ζωή της
- γυναίκα υπνοβάτις -
Στο τοπίο χάνεται
Και φεύγει στα κύματα τόσο γρήγορα
Χρυσαυγή Τούμπα. 16.1. 2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου