Μετρώντας ανάσες αγάπης... Εύη Καφούρου Αλιπράντη.

Μια ανάσα ακόμα και ξαναρχίζουμε,

Σου είπα, και απο το χέρι έπιασα τον δισταγμό σου.

Τι οφελεί τείχη να υψώνεις σε χάρτινες αντιστάσεις;

Αφού η καρδιά άλλα ορίζει σημεία αναφοράς.

Ψάχνοντας υπόστεγα να μη βραχείς από το

ράντισμα του απροόπτου καθολικού, ξέχασες ότι

με αλλη μορφή αναγεννιέται η αγάπη.

Γίνεται αέρας και σε κυκλώνει

δεν μπορείς να ξεφύγεις ύστερα...

Και ας νομίζεις θα την ξεγελάσεις πίνοντας

αδιάφορα τον καφέ σου ή κοιτώντας το ρολόι σου .

- ναι ξέρω πάλι βιάζεσαι -

Μα να σου πω... δεν ξεγελιέμαι εγώ την αναγνωρίζω.

Χθες τη συνάντησα σε μια παρέα αγκαλιασμένων

παιδιών. Ω μα την είχαν τόσο προστατευμένη.

Σφιχτά σφιχτά την κρατούσαν και έλαμπαν.

Και αργότερα την βρήκα στα χερια ενός παιδιού

που κρατούσε της μάνας του την σιγουριά.

Και στο μετέωρο στήριγμα δυο ψυχων την είδα ,

στην τελευταία στροφή τους. Μπορεί λευκά πια

τα όνειρά τους σαν το βαμβάκι των μαλλιών τους ,

μα ναι , η αγάπη ήταν κρυμμένη και κει.

Μοίραζε τις ανάσες της.

Για αυτό μη φοβάσαι. Τίποτα δεν χάνεται.

Αλλάζει μόνο, μεταβάλλεται.

Φιλεύει με φιλιά κάθε επαναστάτη

Και τον δρόμο του δείχνει που ξέχασε ...

Copyright Εύη Καφούρου Αλιπράντη