Ποθούν τα μάτια μας τα καλοκαίρια
μα δεν γύρισαν, κλεισμένα στη λήθη.
Έμεινε το στόμα μας στεγνό κι σάρκες μας
πεινάσαν για μετάγγιση,λαχτάρισαν το φως
Να ανοίξει ένα παράθυρο στον ήλιο
τίποτε άλλο,να ξεγελάσουμε τον θάνατο.
Στο όνομα εκείνου κουβαλήσαμε τα όνειρα,
σκαλί,σκαλί και ουρανός, να δούμε τα πουλιά
να διαβαίνουν
Να υψώσουμε την σκέψη και την πράξη!
Να πνέουμε στο αγαθό ολοκαύτωμα
κάτω απ' τα αγιοκλήματα, ψωμί κι αλάτι,
με έναν έρωτα πάνω στο στήθος
και ένα πανέρι τριαντάφυλλα
στα φλογισμένα χέρια
Πυράκτωσε την έκφραση η δίψα μας,
την δικαιοσύνη αγαπήσαμε αυτό μονάχα.
Κι ήταν το φως πολύ κι ύστερα αποκοιμήθει
στα βουνά και στα πέλαγα,
κάτι πικρό μεσολάβησε.
Πιέζεται η ανάσα μας η αδικία
θηλιά, μας περιζώνει.
Ποθούν τα μάτια μας τα καλοκαίρια,
θα ξημερώσει τάχα αύριο η όχι μια μέρα
που θα λάμψει ένας μεγάλος Ήλιος
Χέρια και ψυχές σε χαιρετάνε!!
Κοίτα τα βασανισμένα τους πρόσωπα,
ώρες της προσμονής, αδιαπέραστο
το νόημα του χρόνου
Ριάννα Ζιβανού.
Από την προσωπική μου συλλογή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου