Αμαχητί... Κατερίνα Πήττα.

Αέναη πάλη συνύπαρξης

του ταπεινού με το ύψιστο.

Της σάρκας το παλίμψηστο,

θυσία στο βωμό της ολοκλήρωσης.

Έρωτας!

Εμφανιζόμενος ως λυτρωτής

και της αθανασίας των φθαρτών εγγυητής,

στέφεται πάντα νικητής.

Κι εσύ,

προσέρχεσαι γυμνός κι αληθινός,

ενώπιόν του.

Υπό τον ήχο της απουσίας

εκριξηγενών εγωισμών,

υπό την επήρεια της μέθης

γοερών φιλιών εφηβείας,

παραδίνεσαι αμαχητί!

Άλλοτε, άσπιλος κι αγνός

στων αιθέρων τα κβάντα

σ' εξακοντίζει.

Κι αλλοτε,

με γονυκλισίες υποταγής,

αιχμάλωτος του πόθου,

σε λαβυρίνθους ερέβους σε βυθίζει.

Εκεί, που μεταλλάσσεται

η ηδονή σ' οδύνη.

Διέξοδος διαφυγής, ανύπαρκτη...

Φταίει, που σχεδόν πάντα

σου κλέβει το μίτο της επιστροφής!

Κατερίνα Πήττα 02/07/2021