Μάνα μου δέσε το σφικτά
το μαύρο σου μαντήλι
κράτα τα μάτια ανοικτά
και το λυγμό στα χείλη
Πνίξε το δάκρυ μη κυλά
στα φανερά και δούνε
τον πόνο , το χάρο να φιλά
μάνα μου και χαρούνε
Έγινε τάφος μου όλη η γη
και σπίτι μου και στρώμα
κι όλο ματώνει η πληγή
ποτίζοντας το χώμα
Μη βλέπεις πάντα χαμηλά
μάνα , δεν σου ταιριάζει
το μοιρολόι σου μιλά
τον ύπνο μου ταράζει
Τη λευτεριά μας να ζητάς
να φύγουν οι φονιάδες
ψηλά μανούλα να κοιτάς
κι εσύ κι άλλες μανάδες
Είμαι αστέρι φωτεινό
στου ουρανού τα ύψη
και καρτερώ ένα πρωινό
στη θάλασσα να ρίξει ,
ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου