Δαμόκλειο σπάθη στα κεφάλια μας αυτή η απληστία.
Μόνοι μας φταίμε.
Ξεπουλώντας το είναι μας
πηραμε σειρά προτεραιότητας
δίνοντας αξία στα μηδενικά.
Χειροκροτάμε ασήμαντες
χιλιοανεβασμένες παραστάσεις
μαθαίνοντας όλους τους ρόλους.
Περπατάμε ξυπόλυτοι στο σκοτάδι
σβήνοντας το μοναδικό φως
που έχει απομείνει.
Αυτό, της καθαρής συνείδησης.
Γνωστή η συνέχεια.
Στρώνουμε τραπέζι στην γνώση
ταΐζοντας την ληγμένα.
Ταΐζοντας την λέξεις χωρίς φωνήεντα.
Ξεχάσαμε να φωνάζουμε.
Ξεχάσαμε να πολεμάμε.
Παραδώσαμε τα όπλα και ονομαστήκαμε
λιποτάκτες με την θέληση μας.
Βολεμένους στον καναπέ
θα μας βρουν οι επόμενες γενιές.
Μισοέτοιμους.
Μισοντυμένους για να βγούμε.
Δεν βγήκαμε όμως ποτέ.
Το φως έγινε φόβος.
Αμαλία Κέντρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου