Μία βαθιά ριζωμένη ανάγκη να πιστέψω πώς ο έρωτας θα έρθει
και για μένα, Τη δική μου την καρδιά τους πόνους να γιατρέψει.
Βλέπω τη ζωή σαν ένα σπάνιο χορό
Και η μουσική της δικής σου της αγάπης
Κάνει την ψυχή μου να χρειάζεται τον πόθο του έρωτα που
χτίζουμε μαζί σταγόνα-σταγόνα...
Είναι δύσκολο το ξέρω,
Όμως είσαι η δική μου ανάγκη στα προβλήματα που η ζωή μου
βάζει για να λύσω.
Δεν αρκεί να πιστεύεις πως ο κήπος είναι όμορφος,
Πρέπει να μπορείς και να δεις τις ανάγκες
που έχουν τα λουλούδια του...
Και κάπου εκεί στα μικρά τα ροδοπέταλα
Να νιώθεις την ανάγκη...
Η καρδιά σου είναι ο κήπος που άφησες εμένα
να φροντίζω και τα λουλούδια του
Τα χέρια σου που στην ζωή μου εμπιστεύτηκες εμένα να κρατώ.
Στην παγωμένη θάλασσα της ψυχής μου
Εκεί που τα καράβια από το παρελθόν σταμάτησαν να πλέουν
Και οι άνεμοι έπαψαν πια τη ζωή τους να χαρίζουν,
Ήρθες και με τη ζεστή καρδιά σου οι πάγοι έγιναν
ποτάμια και τα ποτάμια χάρισαν ζωή...
Έχτισες τις γέφυρες
Και ένωσες δύο κόσμους
Που δεν ήταν διαφορετικοι,
απλά είχαν χάσει το δικό τους δρόμο...
Και έτσι απλά της δικής μου καθημερινότητας
Έγινες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου