Αλυσίδες μας κρατούσαν γερά
Στα τώρα , στο χθες στο αύριο
στο ναι και όχι ,στο κήπο της σιωπής,
και δεν ήταν που έμειναν εδώ
ήταν ότι ήθελαν και μιλούσαν
γιατί αυτό αναζητούσαν.
Οι δεσμοί σκούριασαν πια
όπως οι αλυσίδες ...
που έσπασαν μία μια
η χαρά έπεσε βαριά
λέξη την λέξη ...θυμό
και εγωισμό
τότε
θυμήθηκα ...
ότι υπάρχω και εγώ
μα λείπω από τον χορό
είχαμε πει δεν είναι απλό,
μα σαν σπάσουν οι αλυσίδες
όταν συμβεί...
θα δούμε...
Δεν αρκεί
μια κουβέντα στο χθες ...
εκεί.. πια είναι φυλακή
ήρθε μια στιγμή
είπα πάμε
σε μιαν άκρη στη γη
και μένα αυτό μου αρκεί
είπαν ζητούν πολλά
τα σ' αγαπώ δεν είναι αρκετά
Σαν σπάσει ένας κρίκος
Αθηνά Τσιρίκα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου