Νύχτα ήρθε... Κτενά Ρούλα.

Νύχτα ήρθε ,

μετά βαΐων και κλάδων του ανοίξαμε την πόρτα.

Γιορτή ο ερχομός του ,

μεγάλη και σύντομη όπως όλα τα όμορφα στη ζήση.

Μιά γιορτή

που κράτησε ώσπου να καταλαγιάσουν τα πυροτεχνήματα,

ώσπου να σιγήσουν οι ευχές,

ώσπου να πέσει το φλουρί στον τυχερό,

ώσπου να βάλουμε πίσω στο συρτάρι

το καλό μας τραπεζομάντηλο.

Από την πίσω πόρτα ,

διώξαμε άρον άρον τον προηγούμενο όπως,

θα βγάζαμε τον εραστή μας στο μπαλκόνι

με τα σώβρακα στα χέρια.

Τί και αν έπεφτε χιόνι,

τί κι αν ούρλιαζε παγωμένος ο βοριάς,

αμάν κάναμε να μας αδειάσει την γωνιά.

Δάκρυ δεν χύσαμε για πάρτη του, αρκετά

κλάψαμε όσο έμεινε μαζί μας.

Καί νά ,

που ήρθε η στιγμή να στρώσουμε τα κόκκινα χαλιά

στην είσοδο, πριν ανοίξουμε για μια φορά ακόμη

την πίσω πόρτα στον απερχόμενο.

Σαραντάπληγος και μπαρουτοκαπνισμένος

ετοιμάζει αποσκευές και τούτος ο μουσαφίρης.

Τριακόσιες εξήντα πέντε οι πληγές,

όσες και οι μέρες που έμεινε κοντά μας.

Και του τίς φορτώσαμε όλες,

μαζί με το ανάθεμα , ευχή και κατάρα να τον ακολουθεί .

Διπλώνει το πάπλωμα σιμά του να κρύψει τις πληγές ,

να μην χαλάσει την γιορτή,να μην ταράξει την ψευδαίσθηση.

Τούτο το πάπλωμα,

αφήνει κόκκινους λεκέδες καθώς φεύγει

σέρνοντας τα πόδια του ο χρόνος.

Δεν του ανήκει,

εμείς το ράψαμε , κάθε του κομμάτι ,

κομμάτι από κάτι που χάθηκε άδικα, άδοξα, αναπάντεχα,

κάθε του κομμάτι, μιά πληγή,

μιά απουσία, ένα σβησμένο χαμόγελο,

μια άδεια αγκαλιά,μια άδεια καρέκλα, μια κρυφή επιθυμία,

μια προσμονή,ένα δάκρυ,

ένα κομμάτι απ' την καρδιά μας.

Απομακρύνεται , ανοίγει δρόμο να έρθει

ένας ακόμη ανύποπτος, αθώος,

και μεις,

Περιμένουμε στην πόρτα, φοράμε τα καλά μας ,

και σφίγγουμε τα χείλη πίσω από την ενισχυμένη μάσκα μας,

με βάρος στους ώμους,

με άδειες αγκαλιές,

εναποθέτοντας κάθε ελπίδα για το αύριο, σε μια ψευδαίσθηση.

Φτάνει να μπορούμε να φορτώσουμε τις αμαρτίες μας ,

τα λάθη μας τίς πίκρες μας,τα βάσανά μας,

σε ένα καινούριο πάπλωμα.

Έχουμε άλλωστε τριακόσιες εξήντα πέντε μέρες να το ράψουμε....

Κτενά Ρούλα