Ήσουν στον λάκκο του Άδη
μόνο σκιές αναγνώριζες,
σκεπασμένη με μαγνάδι,
τρεφόμενη με πικρόριζες
Σε εξέλαβα ως Δαλιδά βιβλική.
Σε τράβηξα επάνω στο φως
από κοιλάδα μυθική
λικνιζόμενη ως σκιών χορός
Η αρρωστημένη ψυχή αφέθει
«ἵνα πυράν ἀνάψῃ ψυχολέτειραν »
Νέα ψυχή νέα πνοή κατετέθει
«όπου ζέφυροι ἐπέπνεον» εις ερωτών γενέτειραν
Σε πλησίασαν οι εχθροί.
Σε παρέσυραν λέγοντας εναντίον του Κριτού:
«ἀπάτησον αὐτόν» ρυπαρή
«καὶ ἰδὲ ἐν τίνι ἡ ἰσχὺς αὐτοῦ» .
Μου ζήτησες να φανερώσω το μυστικό.
Κρύφτηκα στις λέξεις επαρκώς.
Με έδωσες στον ενάντιο με λόγο ποιητικό
προφυλάχθηκα όμως καλώς.
Δεύτερη φορά μου ζητάς τη δύναμη τη μυστική
αλλά στις φράσεις κρύβομαι επιτυχώς.
Καταπατάς υπόσχεση ρητή,
αλλά ξεγλίστρησα ευτυχώς.
Την τρίτη σε εμπιστεύομαι, τον έρωτα να μεταπλάσεις
Μοι εκοίμησες επί των υμετέρων γονάτων,
σου παρέδωσα τις ποιητικές φράσεις.
ώστε να μην «πατάξῃς τὴν πόλιν τῶν γραμμάτων»
«τρίτον ἐπλάνησάς με» πονηρώς
στον εχθρό με παρέδωσες ακαριαία
«καὶ ἐξέκοψαν τοὺς ὀφθαλμοὺς» οδυνηρώς,
λησμονώντες να μου αφαιρέσουν τη μυστική ρομφαία.
Κατάλαβα ότι δεν ήμουν αρμονικός
και στον έρωτα επωφελής.
Θα ήμουν χρήσιμος οντολογικός
ως έρως θνήσκον ατημελής
Ἄν τόν ἥλιον ἀπεστερήθην, ἡ ψυχή μου σύν Θεῷ
φωτίζεται εἰσέτι μέ τό θεῖον φῶς
Υπεύθυνη για τη συμφορά μου θεωρώ
την ασέβεια μου προς του Ντοστογιέφσκι τον ναό
Συνέχισα να συνθέτω λέξεις
γεννήθηκαν νέες φράσεις
ἐνίσχυσόν με Έρωτα, είθε να με επιλέξεις
«καὶ ἀνταποδώσω ἀνταπόδοσιν» σε φάσεις .
Σου διατύπωσα ρητώς και ευθαρσώς
Εγώ ο ανήρ «ἀποδιδοὺς ἁμαρτίας»
ἀποθανέτω μετά προηγηθεισών στίχων μου μαρτυρικώς
καὶ ἔπεσαν οι λέξεις επί σοφών της ανερμήνευτης προφητείας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου