Δεν στραγγίζει το φως σαν ανάψουμε κεριά.
Το αλφαβητάρι της υπομονής ας γεμίσουμε με ελπίδα.
Βαριά ο πόλεμος παλεύει να σκοτώσει την ανάσα μας.
Σιωπές, σε ειρμούς ματωμένους από τις βόμβες της αναξιότητας.
Ψυχές κουρασμένες που κυνηγούν αξιώματα.
Διαταγές και κλουβιά σε κατάντια κέρδους…
Ένα δεμάτι ψυχές είμαστε…
Νύχτες ρίζωσαν μέσα στις σκέψεις μας.
Σαν λαμπάδες τα νεκρά κορμιά στοιβαγμένα.
Τα δάκρυα μας ας μην σβήσουν τις φλόγες από τα κεριά.
Θα αγγίξω με τη δική μου φλόγα τη δική σας.
Στην εκκλησιά του κόσμου είμαστε.
Κάθε μέρα και Ανάσταση.
Χριστός Ανέστη στις καρδιές.
Φλόγες πολέμου τυλίγουν τους άμαχους.
Ένας ξύλινος σταυρός ματωμένος.
Χριστέ μου…
Γονατίζω…
Η φλόγα από το κερί μου τρεμοπαίζει από την καταιγίδα.
Προσεύχομαι…
Πετάξετε τα όπλα και καλέστε το όνομα Του…
Χριστέ μου…
Κυριακή Δράκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου