Έγινες ο άνεμος να διώχνεις κάθε πίκρα.
Ήσουν το φως του ήλιου
στον κόσμο όταν βγήκα.
Μέσα στη δίψα για ζωή
νερό μου άπλωσες να πιω
την αγκαλιά σου μαξιλάρι
να γύρω ν'αποκοιμήθω.
Φεγγάρι που με φώτισε
στα σκοτεινά τοπία
σε ότι μου έκανε κακό
σήκωνες τρικυμία.
Μία σιωπηλή σκιά που πάντα
κοντά μου θα βρισκόσουν
άρρωστη όταν ήμουνα
δυπλα μου θα κοιμόσουν.
Είσαι το χρώμα και το δάκρυ
σε όλες του τις αποχρώσεις
που όσο τα χρόνια θα περνούν
από τις πράξεις θα το νιώσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου