Μάνα Μικρασιάτισσα που είδες στην ποδιά σου
μες στου πολέμου τη φωτιά σφαχτάρια τα παιδιά σου
πώς άντεξες και σήκωσες τέτοιο σταυρό στην πλάτη
στης προσφυγιάς τ' αγκαθωτό το μαύρο μονοπάτι.
Μάνα Μικρασιάτισσα που βούλιαξες στον πόνο
σαν το μαχαίρι του φονιά σταμάτησε τον χρόνο
πώς στάθηκες στα πόδια σου και σήκωσες κεφάλι
πώς ρίχτηκες απ' τη σκλαβιά ευθύς στη βιοπάλη.
Μάνα Μικρασιάτισσα μέσα στ' αποκαΐδια
που φόρεσες τα βάσανα στα χέρια δαχτυλίδια
πώς έσκισες ορθόκορμη τη θάλασσα του κόσμου
πώς με το δάκρυ πότισες ένα κλαράκι δυόσμου.
Μάνα Μικρασιάτισσα που έσυρες το βήμα
και πάτησες τον θάνατο βαθιά μέσα στο μνήμα
πώς ρίζωσες αλύγιστη στην τόση καταφρόνια
πώς ζύμωσες γλυκό ψωμί και έλιωσες τα χιόνια.
Μάνα Μικρασιάτισσα, χαροκαμένη μάνα
που 'φυγες δίχως ν' ακουστεί του λυτρωμού καμπάνα
πώς σου 'φτασε μια χούφτα γης λεύτερη ν' ανασαίνεις
και μιας ζωής ανάσταση μονάχα να προσμένεις.
Μάνα Μικρασιάτισσα πως να μη γονατίσω
την άκρη απ' το φουστάνι σου για να την προσκυνήσω
κι απ' την παλιά σου ξέθωρη χλωμή φωτογραφία
© Δημήτρης Φιλελές
Κυριακή, 8 Μαΐου 2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου