Απόκρυφα... Ειρήνη Λεοντάρα.

Έκατσαν όλες μαζί.

Κοιτάχτηκαν.

Τώρα από τι είμαστε φτιαγμένες;

Χώμα και νερό αναφωνούν.

Πετάχτηκε μία και είπε:

- Εμένα μου φάνηκε πως είμαι ο αέρας...

Πάντα τέτοιος ήμουνα!

Όταν με ρωτούσαν κάτι δύσκολο να απαντήσω αέρας γινόμουν!

Φαντάσου ήρθε η κόρη μου με είδε με φίλησε

με αγκάλιασε δυνατά! Ήθελα να την παρηγορήσω

να της πω μην τρέχουν από τα ρόδινα μάγουλα σου,

τα φουσκωμένα, δάκρυα. Με άγγιζε, με άγγιζε και κοίταξε.

Τα δάχτυλά της κοίταζε.

Μία εμένα, μια τα δάχτυλά.

Ώρα μια μου φώναξε με α λ α λ α γ μ ό

δεν είσαι εσύ πατέρα φώναζε

" Εσύ είσαι μαρμαρωμένος, παγωμένος φριχτά.

Π ού είναι η πνοή σου πού είναι η ψυχή σου;

Αέρας έγινε η ζέστη ανάσα σου..

Ποιός είσαι εσύ;"

Όλες οι ψυχές συμφώνησαν.

-Δύσκολη ημέρα που η ψυχή αποχωρίζεται το σώμα...

Φανερά δύσκολο.

Αέρας γίνεσαι... Θρήνησαν γοερά...

Αέρας και δύσκολα φεύγεις για άλλα ταξίδια μακριά

από τους ανθρώπους σου.

Το χώμα και το νερό μας το χάσαμε όσο έχτισε τούτο το κορμί.

Ένα κορμί πατρίδα, μυρωδιά, ανάσα και άγγιγμα ήμασταν.

Την κόρη βλέπω κατά καιρούς ανάβει το καντήλι

του πατέρα της σε εκείνο το μνήμα.

Κάπου-κάπου εκεί που κλαίει σταματά και κλείνει τα μάτια.

Μένει εκεί, ακίνητη και βουβή με τα μάτια κλειστά.

Μία μέρα μου φάνηκε πως είπε

- Ναι πατέρα νιώθω τον αέρα που αναπνέεις.

Ειρήνη Λεοντάρα

Ζωγραφική Maksymilian Novak-Zemplinski