Οργασμοί Αγάπης... Χάρης Παπασάββας.

Στο νησί μου που στο χώμα του γεννήθηκα,

όταν το φεγγάρι έβοσκε την ψημένη αρμύρα,

από το λυκαυγές μέχρι το λιόγερμα

ένας ρόδινος οργασμός με ανοιχτές τις κουρτίνες

του ουρανού,ψάρευε την γαλήνη του τοπίου.

Στο νησί μου κοιταζόμαστε στα μάτια

και γνωριζόμαστε όλοι απ' το τριανταφυλλί μας

χρώμα,γεννιόμαστε μέσα στους αφρούς του Αιγαίου,

βαπτιζόμαστε στους κόλπους του και οι ύμνοι μας

με ανταύγειες στολίζουν τα φύκια.

Ανθίζουμε μέσα στην πράσινη κυριαρχία

του ελαιώνα και του πευκοδάσους.

Τα σώματα μας οργωμένα με στίχους

και με οργασμούς φυτεμένα,

ριζωμένα στήθια στην μέση του ποιήματος ,

στην ατελεύτητη γη την μέρα θηλάζουν.

Η λέξη (οργασμός) εύθραυστο στάχυ

στην αγκαλιά του απολιθωμένου κατοικεί,

ξέφρενος έρωτας γίνεται,χωρίς σταματημό

αιώνες τώρα,φωτιά που διαιωνίζεται

στα μπαλκόνια και στις θερμοπηγές.

Είναι το νησί μου χωρίς υφάλους

μόνο με φάρους νοσταλγίας

και αόρατους ορίζοντες.

Μια αγάπη σαν χόβολη,έρωτας αδιαπέραστης

αστραπής στην δίνη του καυτού ήλιου .

Ένας οικείος οργασμός που

οδηγεί στην ανά-γέννηση μου.

Το νησί μου ένα πλατανόφυλλο λάβας

του οργασμού της γης ,ένα μείγμα

παγωμένης ύλης και ζεστής ψυχής,

μια σταγόνα αιμομιξίας απ' το καυτό

σώμα της Ατλαντίδας.

Ο οργασμός του νησιού μου με οδηγεί

χωρίς πανιά στην αθανασία,

μέσα σε σχεδίες στίχων και με κουπιά

την λύρα της Σαπφούς και την κιθάρα του Αρίωνα.

Ένα συναίσθημα που κοιμάται στις

αγκαλιές των ασημένιων άστρων

και 'γω προχωρώ την παιδική μου ηλικία

δακρύζοντας απ' τους καπνούς των ονείρων

με γιορτινή φορεσιά και ματωμένα γόνατα.

ΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑΣ

Ο πίνακας στο εξώφυλλο του βιβλίου μου

είναι της αγαπημένης φίλης

ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΠΑΠΠΑ