Το νου μου …
Την καρδιά μου …
Την ψυχή μου …
Την ζωή μου όλη …
Μου κρατούσες το χέρι κι σιωπηλά μου μιλούσες.
Μου έδειχνες καλοσύνη ενώ σου ήμουν ακόμα μια ξένη.
Όταν έγινα δική σου κι υποτίθεται γνωστή σου,
τότε άλλαξε τελείως η μορφή σου.
Από άγιος μου έγινες άγριος.
Όταν μιλούσα δεν ήθελες να μ ακούσεις.
Προσπαθούσα με κάθε τρόπο να σ ευχαριστήσω,
να σου δείχνω την αγάπη μου και την αφοσίωση μου.
Καθόσουν ώρες. Δεν μου μιλούσες.
Στα μάτια μου δεν με κοιτούσες. Ο, τι έλεγα ήταν λάθος.
Για το σπίτι έπαιρνες αποφάσεις χωρίς να με συμβουλέψεις.
Το αρχικό μου συμπέρασμα ήταν ανακριβής.
Στο ειδώλιο μας ήμουν η γνωστή σου
κι στο γάμο μας ήμουν η ξένη.
Μου φέρθηκες πάντα σαν σκουπίδι, μια άσχετη ύπαρξη.
Με μείωνες με κάθε ευκαιρία να δείξεις την δήθεν σου
αντρεία, όταν ήσουν ένας δειλός στην ουσία.
Θα ήθελα να μάθω που πήγε αυτός ο άντρας που κάποτε
στα αλήθεια μ αγαπούσε, κι γέμιζε την καρδιά μου όλο ευτυχία.
Άλλαζες το χαρακτήρα σου για λίγο να με ξεγελάσεις
για να μην σε εγκαταλείψω. Το παιχνίδι το έχασες.
Maro Patrianakos copyright ©
27/07/2022 photo credit The Conversation
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου