Υπάρχουν άνθρωποι που μεγάλωσαν στη σκιά μιας αγάπης που δεν γνώρισαν ποτέ. Στερήθηκαν τη στοργή, την αποδοχή, το βλέμμα που λέει «είμαι εδώ για σένα». Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι έχουν μέσα τους μια αγάπη τεράστια, ανεξάντλητη ένα ποτάμι που δεν βρήκε ποτέ τη φυσική του κοίτη και τώρα πασχίζει να βρει διέξοδο. Δίνουν. Δίνουν απλόχερα, λες και μπορούν να καλύψουν το δικό τους κενό γεμίζοντας τις ψυχές των άλλων. Συχνά, όμως, πέφτουν στην παγίδα να δίνουν εκεί που η αγάπη τους γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης. Αναζητούν, άθελά τους, τις ίδιες δυναμικές που τους πλήγωσαν, σαν να προσπαθούν να ξαναγράψουν την ιστορία τους με διαφορετικό τέλος. Πιστεύουν πως αν αγαπήσουν αρκετά, θα αλλάξουν αυτούς που δεν μπορούν να αγαπήσουν. Μα η αλήθεια είναι πως κανένας δεν αλλάζει αν ο ίδιος δεν το θελήσει. Δεν μπορεί να γιατρέψεις εκείνους που δεν αναγνωρίζουν την πληγή τους. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να στραφείς προς τον εαυτό σου. Να το κοιτάξεις όπως θα ήθελε να σε κοιτάξει. Να τον αγκαλιάσεις όπως ποτέ δεν σε αγκάλιασαν. Δεν είσαι υποχρεωμένος να ξαναζήσεις τον ίδιο πόνο. Σπάσε τον κύκλο. Αγάπα τον εαυτό σου με τη φροντίδα που σου έλειψε. Και τότε θα δεις η αγάπη που πάντα έψαχνες δεν ήταν ποτέ έξω από σένα. Εκεί, μέσα σου, περιμένοντας να δώσεις πρώτα σε εσένα. Μπορεί να ήμουν και εγώ στη θέση σου..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου