Θυμώνω..

Θυμώνω. Θυμώνω πολύ. Θυμώνω με μένα. Που δε μεγάλωσα ποτέ. Που προσβάλω η ίδια τη νοημοσύνη μου με τις αφελείς σκέψεις και πράξεις μου. Θυμώνω που βαπτίζω το αδύνατο δυνατό και ύστερα ζητάω τα ρέστα από τη μοίρα. Θυμώνω που νομίζω πως με ξέρω, μα ολοένα με εκπλήσσω με απρόσμενες επαναστάσεις, που όμως ακολουθούνται από άτακτες υποχωρήσεις. Ξύπνα ρε. Μεγάλωσες πια. Τον έμαθες τον κόσμο κι από την καλή κι από την ανάποδη. Αυτός είναι. Μην ψάχνεις διαρκώς να ανασύρεις χρυσάφι μέσα από τη λάσπη. Σε πρόλαβαν τυχοδιώκτες, όταν εσύ υπολόγιζες σχολαστικά τις συντεταγμένες. Κατάλαβε επιτέλους πως το ουράνιο τόξο ακουμπά κάπου τις άκρες του μόνο για τα παιδιά, για τους μεγάλους δεν είναι πάρα μόνο μια οφθαλμαπάτη. Ξύπνα ρε. Ξημέρωσε. Κι έτυχες σε μέρα που τη βαραίνει η συννεφιά. Ας είναι... Νiretta.