Μην κλαις Ρινούλα…

Μην κλαις Ρινούλα, θα σου φτιάξω έναν κλόουν πολύχρωμο θα του φορέσω το χαμόγελο που σου κλέψανε τη σπίθα που καίει στα ματάκια σου να σου γνέφουν καλημέρα με σεβασμό και να σου λένε τρυφερά παραμύθια. Όχι Ρινούλα μην κλαις. Έτσι ήταν από πάντα οι άνθρωποι τρομακτικοί. Όμως μην τους φοβάσαι είναι που ραγίζει η καρδιά τους στον πόνο που τους γκρεμίζονται τα όνειρα για να γίνουν ψηλά τείχη φυλακών μήπως και τρομάξει το δικό σου όνειρο ή αν δεν τρομάξει να στο φυλακίσουν. Τώρα είναι που πρέπει να γελάς Ρινούλα που μας λείπει το κουράγιο που μας λείπει η ανάσα, που μας λείπει η ελπίδα, που μας λείπει το γέλιο, νιο και καθάριο όπως η λαχτάρα της ψυχούλας σου ν΄ ανθίσει. Δώσε μας το χέρι εσύ βλέπεις το δρόμο καλύτερα βουλιαγμένοι μέσα σε δύσοσμους βάλτους δεν έχουμε που να βαδίσουμε χαθήκαμε Ρινούλα σε ψεύτικες λάμψεις τυφλωμένοι από πλαστούς παραδείσους, ροκανισμένοι από τα ίδια μας τα δόντια που μας έκαναν θρύψαλα και σκόνη που σκορπά τώρα στον αέρα ενός πυρπολημένου ουρανού που βρέχει κατακλυσμούς και θύελλες συλλεγμένες απ΄ του καθενός το σκοτάδι γυρεύοντας έναν ήλιο δικό του. Ναι Ρινούλα! Μην κλαις, γέλα. Μ΄ ένα γέλιο στεντόρειο για να τρομάξουν των φόβων τα ξόανα και τα δαιμονικά οι δειλοί εφιάλτες και τα χάρτινα τέρατα που θεριέψανε οι αυταπάτες. Όχι Ρινούλα μην κλαις και θα σου φτιάξω έναν κλόουν θαυμαστό να μιλάτε και να κοιμάστε αγκαλιά... Σπύρος Ποταμίτης.