Δεν ήξερα να χρησιμοποιώ τα αγκάθια μου για προστασία !
Άνοιξα τα ροδοπέταλα μου και προσπάθησα να ομορφύνω
την ασχήμια γύρω μου ...
Και τότε τους είδα !
Πόση χαρά είχα ! Πανέμορφοι ! Ντυμένοι με φορεσιές
που δεν είχα δει άλλη φορά !
Το γέλιο τους ,το τραγούδι τους,σειρήνες
που με παραπλανούσαν να στολίσω τον κήπο τους.....
Μου απλωσαν χέρια αγκαλιάς !
Δεν τα φοβήθηκα ! Τα εμπιστεύτηκα!
Άφησα την ψυχή μου να ζεσταθεί !
Την καρδιά μου να αγαπήσει!
Τον νου μου να ονειρευτεί !
Όμορφος που ήταν ο κόσμος ! Τους πίστεψα !
Μα όχι δεν ήταν όμορφος ο κόσμος τους !
Τα όμορφα ρούχα τους με αλλόκοτα χρώματα !
Ψευτιά, υποκρισία ,ιδιοτέλεια ,αχαριστία ,αγνωμοσύνη .....
Σκίστηκαν και μείναν γυμνοί !
Ποση λύπη ένοιωσα .
Πόσο γρήγορα όλα έγιναν !
Δε ήθελα, δεν ήξερα να χρησιμοποιώ τα αγκάθια μου !
Και τώρα μαραμένα τα ροδοπέταλα μου
ποδοπατούνται και πονούν !
Η ευωδιά τους έγινε δάκρυα και ποτίζουν
την σκληρή γη να περπατούν οι γυμνοί άνθρωποι ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου